Σε μια πιο νεαρή ηλικία, ερχόμουν σε σύγκρουση με όλους τους [μεγάλους] γύρω μου. Τα τσιτάτα και τα πάγια τους ήταν για εμένα φυλακή. Δεν τα καταλάβαινα. Με ενοχλούσαν.

Κάποτε, ένας αγαπημένος [μεγάλος] μου είχε πει: “Εσύ παιδί μου είσαι πυροσβεστήρας. Έχεις γεννηθεί για να σβήνεις φωτιές” Ώστόσο εγώ, είχα έρθει για να αλλάξω τον κόσμο. Για να διορθώσω τα [κακώς κείμενα] συνεπώς όλοι εκείνοι [οι μεγάλοι] ήταν οι τιτάνες που έπρεπε να νικήσω. Μου ήταν δύσκολο να αντιληφθώ την σοφία που αποκτά κανείς με το πέρασμα των χρόνων. Γιατί εκείνοι να έχουν την σοφία. Η νέα γενιά φέρνει την εξέλιξη και την αλλαγή.

Έτσι είχα αποφασίσει όλους τους [μεγάλους] να τους τσουβαλιάσω σε ένα σακί. Άλλωστε όλες οι λέξεις που άρθρωναν ήταν για εμένα σκέτος θόρυβος.

Μεγαλώνοντας πια και από την θέση της μαμάς, ανακάλυψα πώς πίσω από τα πάγια και τα τσιτάτα των [μεγάλων] κρύβεται ένα μυστικό. Το μυστικό αυτό ονομάζεται [παρατήρηση]. Από την θέση του παρατηρητή κάποιος μπορεί να δει, να αντιληφθεί και να διακρίνει. Δεν έχει να κάνει με τη σοφία του χρόνου, αλλά με τις εργατοώρες που αφιερώνεις να παρατηρείς. Να παρατηρείς χωρίς κριτική αλλά με αγάπη. Και οι [μεγάλοι] της ζωής μας, αυτό έκαναν. Από την θέση του παρατηρητή έβλεπαν, ένιωθαν, διέκριναν, αναγνώριζαν…

Πολύ συχνά βέβαια, μιας και δεν είχαν τρόπο να μας μεταφέρουν όλη αυτήν την πληροφορία, την συνόψιζαν σε ένα ενοχλητικό και εριστικό τσιτάτα.

Συνοψίζοντας το ομολογώ πια, πώς οι αγαπημένοι μου [μεγάλοι] με τα πάγια και τσιτάτα τους έχουν κάτι να μου μάθουν. Έχουν να μου μάθουν τον ρόλο του παρατηρητή. Του παρατηρητή με αγάπη, χωρίς κριτική!